De Libro de Alicia (Espiral Maior, 2008)
Traducción al castellano de Miriam Reyes
1
toda a súa vida armou caixóns
para poder resgardar neles
os paxaros que caían mancados do tellado á terraza
da terraza á aira
e máis abaixo enaguas, panos
o pocillo marelo da dentadura
un rosario que nunca utilizou
e a medalla de ouro dunha virxe
á que lle cambia o nome cada vez que llo preguntan
o armario onde Alicia ten a roupa impecable,
ben dobrada,
o armario é de aire
e por entrar nel os paxaros quebran as patas
e só ela é capaz de sandalos
1
toda su vida montó cajones
para poder resguardar en ellos
los pájaros que caían heridos del tejado a la terraza
de la terraza a la era
y más abajo enaguas, paños
la taza amarilla de la dentadura
un rosario que nunca utilizó
y la medalla de oro de una virgen
a la que le cambia el nombre cada vez que se lo preguntan
el armario donde Alicia tiene la ropa impecable,
bien doblada,
el armario es de aire
y por entrar en él los pájaros se rompen las patas
y solo ella es capaz de sanarlos
De Ningún precipicio (Toxosoutos, 2013)
Traducción al castellano por Gonzalo Hermo (Progresele, col. diminutos salvamentos, 2017)
2
sostendo unha folla de vide
veñen onda min comela as ovellas
e agora odio
e amo
a lingua máis áspera
eses ollos amarelos e irreais
que me atrapan nun remuíño suplicante
quero ir canda a elas
detrás da man e da vide:
que coman o meu corpo
porque unha estraña paz que me pón do revés
lévame absurda
gorentosamente
a ningún precipicio
2
sosteniendo una hoja de vid
vienen a mí a comerla las ovejas
y ahora odio
y amo
la lengua más áspera
esos ojos amarillos e irreales
que me atrapan en una espiral suplicante
quiero ir junto a ellas
detrás de la mano y de la vid:
que coman mi cuerpo
porque una extraña paz que me pone al revés me lleva absurda
deliciosamente
a ningún precipicio
3
viñera unha palabra á boca
cruzara o corpo enteiro
e velaquí estaba o son, o peso
o estalido na lingua pero non o nome
non o nome
o esforzo por descorchalo
dilataba opiáceo os sentidos
e outorgaba moito máis
que unha palabra
3
vino una palabra a la boca
cruzó el cuerpo entero
y ahí estaba el sonido, el peso
el estallar en la lengua pero no el nombre
no el nombre
el esfuerzo por descorcharlo
dilataba opiáceo los sentidos
y otorgaba mucho más
que una palabra
De Vestir a noite (PEN Galicia, col. Arte de Trobar, 2017)
Traducción propia
ESCAVACIÓN
Se durmo reconstrúense os tecidos
e pasa a semana.
Bórrase a vida máis do que parece.
Eu son borborotos
esporas de simple calor
sen contido, sen alfabeto.
Pero os luns volvo perdelo todo
e achégome a aquela antiga escavación
onde atopamos algo diferente
ao que se buscaba.
Pésame aquel desleixo
que estragaba os traballos
e non dou lavado o trapo pobre
que puxemos
para cubrir unha touca sagrada, incorrupta.
nin a terra moura
apegadiña á última carne das unllas.
EXCAVACIÓN
Si duermo se reconstruyen los tejidos
y pasa la semana
se borra la vida más de lo que parece.
Yo soy grumos
esporas de simple calor
sin contenido, sin alfabeto
pero los lunes vuelvo a perderlo todo
y me acerco a aquella antigua excavación
donde encontramos algo diferente
a lo que se buscaba.
Me pesa aquel desapego
que arruinaba los trabajos
y no soy capaz de lavar el trapo pobre
que pusimos
para cubrir un tocado sagrado, incorrupto
ni la tierra oscura
pegadita a la última carne de las uñas.
4
Unha pebida minúscula
extravíase
na boca
buscando terra fértil.
Unha pebida que late
nunha ínfima parte de ti.
Pero hai placas de xeo
debaixo da túa lingua
que non deixas apartar.
4
Una pepita minúscula se extravía
en la boca
buscando
tierra fértil.
Una pepita que late
en una ínfima parte de ti.
Pero hay placas de hielo
debajo de tu lengua
que no dejas apartar,
que no dejas.
OLALLA COCIÑA (Galicia, 1979). Publicó los poemarios As cervicais da memoria (Fervenza, 2004. Premio Avelina Valladares), Aquí (intemperies) (Editorial Compostela, 2006), Libro de Alicia (Espiral Maior, 2008. Premio Fiz Vergara Vilariño), Ningún precipicio (Toxosoutos, 2013, con traducción al castellano en la editorial Progresele, 2017) y Vestir a noite (Centro PEN Galicia. Premio Afundación 2017). Su obra se puede encontrar en diversas antologías como Das sonorosas cordas. 15 poetas desde Galicia (Olivia Rodríguez), Novas de poesía (Ana Gorría) o Punto de ebullición: Antología de la poesía contemporánea en gallego (Miriam Reyes). Forma parte de la banda de jangle pop Atrás tigre (atrastigre.bandcamp.com).
Tres detonantes creativos:
¿Algún rito preliminar antes de la escritura? ¿Cuál?:
Creo que ninguno, si me pusiera a hacer algún rito, con lo que, por lo general, me cuesta ponerme “seriamente” a escribir, aún lo tendría más complicado…
¿Qué fases atraviesan tus poemas? ¿Cuándo pones fin a un texto?:
Cuando de alguna manera el propio texto me pide que no lo toque más.
¿Cuáles son tus referentes poéticos?:
Más que referentes poéticos, podría hablar de poetas reales, referentes vitales o amistades a quien admiro desde hace años o con los que comparto e intercambio mi manera de entender la poesía, como Marica Campo, Pilar Pallarés, Olga Novo, Luz Pichel, Ildefonso Rodríguez, Branca Novoneyra, Xiana Arias, Gonzalo Hermo…
Un consejo al escritor novel:
(¡Qué difícil!) ¡Escribe mucho! ¡No hay por que enseñarlo/publicarlo todo! ¡Espera! ¡Adelante, tú vales!